nothing

Hej kochani :) Nareszcie troszkę mobilizacji. Chociaż sama nie wiem czy w moim przypadku można to nazwać mobilizacją. Zrobienie makijażu, włożenie sukienki i przeniesienie się z aparatem do pokoju obok to żaden wyczyn... Miałyśmy naprawdę ambitne plany ruszyć w teren, ale pogoda za oknem skutecznie pogrzebała nasze zamiary. Pogoda czy niepogoda, ostatnimi czasy doskwiera mi brak energii i siły. Tym bardziej, że wszystko wokół mnie się, najprościej rzecz ujmują sypie. Im bliżej końca roku, tym bardziej się boję. To takie dziwne - czuć strach i ekscytację jednocześnie. Chciałabym wreszcie spokojnie się położyć i spokojnie wstać. Brak mi tego, czego potrzebuję dziś najbardziej - motywacji i energii. Doskonale przecież znacie to uczucie - sobotni leniwy, wieczór i ta magiczna siła, która powstrzymuje od nauki, ten głos, który powtarza ciągle 'zdążysz, zdążysz', ten impuls, który odkłada wszystko na potem. To paskudne lenistwo, które sukcesywnie dąży do Twojej porażki - to lenistwo to Ty. Ironia losu, pieprzony paradoks, a jednak. Przysłowiowa nauka, która trafia w sedno problemu 'jesteś kowalem własnego losu'. Właśnie tak. Przecież nikt nie podstawi nam pod nos sukcesu, tylko ciężka praca, silna wola i mobilizacja gwarantują wartościowy sukces.Wszyscy jesteśmy tego w pełni świadomi, a mimo to tkwimy w martwym punkcie. Ile razy szukamy wymówek? Jak często żywimy naszą duszę złudzeniami, liczymy na szczęście, zakrywamy prawdzie oczy? Zbyt często. Cofamy się. Jesteśmy o krok dalej od sukcesu, coraz bliżej porażki.Jesteśmy tacy słabi i naiwni, obieramy sobie cele, a gdy pojawiają się schody, gdy jest coraz trudniej, odpuszczamy. I spadamy w dół, aż na same dno. Czekamy. Na co? Na szczęście? Znów. Szczęście nie dociera tak nisko, szczęście jest dla wybranych. Najgorsze co może pozostać, to cholerna pustka. Zamykasz oczy i nie widzisz nic, kompletnie nic, żadnych perspektyw na przyszłość, żadnych ambicji, wizji, planów, tylko czarna dziura, na którą 'zapracowałeś'. Kiedy już wszystko skreślone możemy podziękować sami sobie. Tak czy siak, dalej będziemy odkładać na potem, nie zdając sobie sprawy, że potem może być już za późno na cokolwiek. Konsekwencje tego są tak oklepane, jak fabuła tandetnej komedii amerykańskiej, czyli nasza własna porażka, która cholernie boli.Tym bardziej, że to ból, który po części sami sobie zadaliśmy. Sami podłożyliśmy sobie nogę. Po upadku mamy do wyboru albo się poddać albo wskrzesić w sobie ostatnie resztki sił i godnie wstać. Wybór należy do nas. Gdyby to wszystko faktycznie było takie łatwe. Prościej jest wystukać kilka słów na klawiaturze i skierować je do innych, aniżeli odnieść się do tego w życiu i wysnuć z własnych wypocin jakieś wnioski. Jeszcze tylko kilka słów o zdjęciach...W sumie nie mam dużego pola do popisu. Sami je ocenicie. Miłej niedzieli (: